وَ رَجَعَ الحُسَین ..

بسم‌الله...

سلام!

+

من فکر می‌کنم که ترتیبِ ما اشتباه است.
ما برای علیِ‌اصغر و عبدالله و قاسم‌بن‌الحسن و رقیه خانم اقامه‌ی عزا می‌کنیم‌ و بعد شبِ تاسوعا که می‌شود برای علم‌دار نوحه می‌خوانیم.
من فکر می‌کنم که ما اشتباه می‌کنیم؛
بعد از روضه‌ی علم‌دار تازه باید یک بارِ دیگر برای علیِ کوچکِ امام حسین(ع)، برای دخترکِ سه ساله‌شان، برای عبدالله و قاسمِ یادگارِ برادرشان، برای خواهرشان حضرتِ عقیله‌ی بنی‌هاشم، برای همه‌ی اهلِ خیمه‌گاه گریه کنیم..
من فکر می‌کنم که سایه‌ی علم‌دار وقتی رفت، عمودِ خیمه‌ی علم‌دار که افتاد تازه شروعِ واقعه بود‌‌...

وَ رَجَعَ الحُسَین الی المُخَیَّمِ مُنکَسِراََ حَزیناََ باکیاََ...
یُکَفکِفُ دُموعَهُ بِکُمِه..

پ.ن یک:

هیئتِ هنر هنوز پابرجاست.

برای این روزهایی که دل‌مان دارد می‌ترکد.

برای این روزهای غریبیِ کاروان.

برای این روزهایی که سیاهه‌های محرم برداشته شده‌اند..

دانش‌گاه هنر، چهارراه ولی‌عصر(عج)، نبش بزرگ‌مهر. ساعت 7 شب تا حدودِ 11و نیم.

اگر تصمیم‌تان به آمدن شد خبرم کنید :)

پ.ن دو: 

تعدادی از عکس‌های فضاسازی‌های این چند شب را توی ادامه مطلب می‌گذارم - ان شاء الله -

پ.ن سه:

ما به قدرِ توان‌مان هرکاری که از دست‌مان بربیاید انجام می‌دهیم.

این روزها هوا کم کم سرد می‌شود. و مجاهدتِ کسانی هم‌چنان ادامه دارد. ما امکانِ  مشارکتِ مستقیم در کارشان را نداریم؛ شاید بشود با یک شال‌گردن، کلاه، دست‌کش، کمی سرمای سوریه و عراق را قابل تحمل‌تر کرد.

شاید این شکلی ما هم یک مشارکتِ کوچکِ غیرمستقیم داشته باشیم..

6037-9918-9991-5213

بانک ملی، موسسه‌ی میثاقِ منتظران

معنا کنید..

بسم‌الله...

سلام!

+

من استاد توجیه کردن اشتباه‌های خودم هستم.

من استاد توجیه کردن ندانسته‌های خودم هستم.

من استاد توجیه کردن تصمیم‌های غلط خودم هستم.

***

معلم ادبیات‌مان می‌گفت هر کلمه‌ای یک هاله‌ی معنایی دارد که باعث می‌شود ما بین کلمات مترادف به‌ترین را توی بافت جمله و در  موقعیت‌های مختلف انتخاب کنیم. هاله‌های معنایی‌ای که می‌توانند در طول زمان و با عوامل محیطی شکل بگیرند یا مثلا آدم‌های خاص یک معنای خاص به آن کلمه بدهند.

داشتم به کلمه ی "زینب" فکر می‌کردم. این که ما هر وقت این اسم را می‌شنویم چه تصویری توی ذهن‌مان شکل می‌گیرد. یک پیرزن داغ‌دیده که فقط گریه می‌کند و از جدایی می‌نالد و توانی ندارد. یک مادر خسته که دو تا پسرش را از دست داده و توی یک نصفه روز 72 نفر را جلویش کشتند.

هیچ‌کس برای ما از واژه ی "زینب"  در بافت شهر شام نگفته است.

ما دنبال واژه‌ی "زینبِ " مجلس یزید نرفته ایم.

ما دنبال صاحب خطابه‌های آتشین عمارت کوفه نگشته‌ایم.

ما تصویر غلطی در ذهن داریم از مادر دو شهیدی که برای عزای پسران‌ش، حتی از خیمه بیرون نیامد...

***

ذهن ما شما را فقط از بعضی کانال های اطلاعاتی می‌شناسد...

ما اطلاعات کاملی از شما نداریم.

یک تصویر بسیار مختصر و غیرواقعی از زندگیِ شما و رفتارِشما و تقابل و تعامل ما با شما...

برای ما واژه ی "منجی" را معنا کنید آقا...

کمک کنید زودتر ندانسته‌ها و جهل‌مان را تبدیل به دانایی کنیم.

بدون توجیه‌های هر روزه از نداشته‌هایمان...

پ.ن:

هیئتِ این روزهای فارغ‌التحصیلی‌مان به نام شماست بانو. و این چنین نبود که ما بخواهیم این باشد نام‌ش؛ همانا خودتان این چنین خواستید نام‌ش را. همانا شما این سربند را بسته‌اید به بازویمان. همانا تمامِ این ماه‌ها از گوشه‌ی چشم خودتان بوده..

قانون عقل و عشق جهان را به هم زند

وقتی عقیله‌العرب از عشق دم زند..

آتش هرم دارد.

بسم‌الله...

سلام!

+

جرقه‌ی این نوشته، عاشورای 1395 زده شد؛ وقتی کنارِ آتش ایستاده بودم و جرقه‌هایی از آن، به چادرم می‌افتاد. وقتی بادِ گرم می‌خورد توی صورت‌م.

امام رضای مهربان گفته‌اند:  إِنْ کُنْتَ بَاکِیاً لِشَیْ‏ءٍ فَابْکِ لِلْحُسَیْنِ. و ما دل‌مان را این شکلی آرام می‌کنیم. با یادآوریِ آن خاطره و تکمیلِ آن یادداشتِ توی نوت‌های گوشی.

***

آتش هرم دارد.

حتی اگر هوا سرد باشد.

حتی اگر خورشیدِ صحرا، بالای سرت نباشد.

حتی اگر در سرزمینِ خشکی نباشی.

حتی اگر هجومِ دشمن هر لحظه به آتش نزدیک‌ترت نکند.

حتی اگر میانِ آتش نباشی.

.

.

.

.

حتی اگر میانِ آتش نباشی..

***

خبرهای پلاسکو که آمد، من داشتم برای امتحانِ انسان از دیدگاه اسلام درس می‌خواندم. توی کتاب‌خانه‌ی دانش‌گاه بودم.

اظهارِ نظرها که شروع شد، داشتم برمی‌گشتم خانه. توی بی‌آرتی بودم.

ساعت چهار بعد از ظهر از جلوی ایست‌گاه آتش‌نشانیِ بلوار کشاورز رد شدم. خبری نبود. انگار که ایست‌گاه هم توی بهت بود؛ مثلِ من.

***

روزهایی که قلب‌م شروع می‌کند به تپیدن برای کسانی که شاید یک بار هم ندیده باشم‌شان، بهت‌زده می‌شوم. تا چند ساعت هیچ حرفی نمی‌زنم. اگر کسی زیادی بی‌انصافی کند، جواب‌ش را به تندترین حالِ ممکن می‌دهم. بعد از آن چند ساعت، فکر می‌کنم به آن اتفاق، به آن آدم‌ها، به حال‌شان. و تازه اتفاق برایم عمق می‌گیرد. 

آن روزِ پنج‌شنبه حال‌م همین شکلی بود. بهت، تنها واژه‌ی وصف‌کننده‌ی حال‌م بود. از قدرتِ پردازشِ مغزِ آدم‌ها، شگفت‌زده شده بودم. چه‌طور سه چهار ساعته به چنین تحلیل‌هایی رسیده‌اند؟ چه‌طور توانسته‌اند در این ساعت‌ها به جای کمک کردن به هر شکلی، به فکرِ تولید چنین چیزهایی باشند؟ من نمی‌توانم.

***

آتش هرم دارد.

حتی اگر لباسِ ضدِ آتش داشته باشی.

حتی اگر ماسکِ ضخیمی صورت‌ت را پوشانده باشد.

حتی اگر میانِ آتش نباشی..

***

برایم سئوال بوده  که چرا آتش همیشه یکی از بالاترین امتحان‌های انسان‌های بزرگ بوده؟

ابراهیمِ نبی بت‌ها را که شکست انداختندش در آتش.

حضرتِ صادق (ع) برای آزمایشِ شیعیانِ واقعی‌شان امر به ورود در تنور می‌کنند.

راستی،

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

راستی فاطمیه نزدیک است...

پ.ن:

حضرت امیر(ع) فرموده‌اند:

فَإِنَّ المَرأَةَ رَیحانَةٌ و َلَیسَت بِقَهرَمانَةٍ...

ریحانه یعنی گل..

راستی،

.

.

.

.

.

.

راستی فاطمیه نزدیک است...

تنهایی یک لشکر است.

بسم‌الله...

سلام!

+

پیش نویس:

وقتی می‌خوانیدش این را گوش کنید که بسیار زیباست...

+

" و قال یا أخی هل من رخصة ؟

فبکى الحسین بکاء شدیدا.

ثم قال یا أَخِی أَنْتَ صَاحِبُ لِوَائِی وَ إِذَا مَضَیْتَ تَفَرَّقَ عَسْکَرِی .

فَقَالَ الْعَبَّاسُ قَدْ ضَاقَ صَدْرِی وَ سَئِمْتُ مِنَ الْحَیَاةِ وَ أُرِیدُ أَنْ أَطْلُبَ ثَأْرِی مِنْ هَؤُلَاءِ الْمُنَافِقِینَ.

قَالَ الْحُسَیْنُ فَاطْلُبْ لِهَؤُلَاءِ الْأَطْفَالِ قَلِیلًا مِنَ الْمَاء. "

اصحاب رفته‌بودند.

بنی‌هاشم رفته‌بودند.

حر رفته‌بود.

حبیب بن مظاهر رفته‌بود.

مسلم بن عوسجه رفته‌بود.

بریر رفته‌بود.

زهیر بن قین رفته‌بود.

انس بن حارث رفته‌بود.

نافع بن هلال رفته‌بود.

عابس رفته‌بود.

ابوثمامه رفته‌بود.

سعد بن حارث رفته‌بود.

عبدالرحمان بن مسعود رفته‌بود.

زاهر رفته‌بود.

عمار بن ابی سلامه رفته‌بود.

عبدالله بن عمیر رفته‌بود.

کَردوس بن زهیر رفته‌بود.

وهب نصرانی  رفته‌بود.

یزید بن نبیط و فرزندان‌ش  رفته‌بودند.

ابوشعشعا رفته‌بود.

همّام رفته‌بود.

نعیم رفته‌بود.

مُنجِح رفته‌بود.

مسلم بن کثیر رفته‌بود.

عبدالرحمان بن عبد ربه انصاری رفته‌بود.

مسعود بن حجاج رفته‌بود.

مُجَمِّع بن عبدالله و فرزندش رفته‌بودند.

مجمع بن زیاد رفته‌بود.

مالک رفته‌بود.

کنانه رفته‌بود.

قاسم بن حبیب رفته‌بود.

قعنب رفته‌بود.

قارب رفته‌بود.

جون رفته‌بود.

عمرو بن قَرَظَه انصارى رفته‌بود.

عمرو بن عبد اللّه رفته‌بود.

عمرو بن ضَبیعه رفته‌بود.

عمرو بن خالد اَزْدى و پسرش رفته‌بودند.

سعد رفته‌بود.

عمر بن خالد رفته‌بود.

عمر بن اَحدوث حَضرَمى رفته‌بود.

عمران بن کعب رفته‌بود.

عمّار بن حسّان رفته‌بود. 

عُقْبة بن صَلت رفته‌بود.

عبد الرحمان بن قیس و برادرش رفته‌بودند.

عبد الرحمان بن عبد اللّه اَرحَبى رفته‌بود.

عباد بن ابى مهاجر رفته‌بود.

عامر بن مسلم و غلام‌ش رفته‌بودند.

ضُباب بن عامر رفته‌بود.

شوذَب رفته‌بود.

ضَرغامة بن مالک رفته‌بود.

سیف بن مالک رفته‌بود.

شَبیب بن عبد الله رفته‌بود.

سیف بن حارث رفته‌بود.

سُوَید بن عمرو رفته‌بود. 

سوّار بن ابى حِمیَر رفته‌بود.

سلیمان بن ربیعه رفته‌بود.

سلیمان، غلام امام رفته‌بود.

سعید بن کَردَم رفته‌بود.

سعید بن عبد اللّه حنفى رفته‌بود.

سعد بن حنظله تمیمى رفته‌بود.

سالم رفته‌بود.

زُهَیر بن سلیم رفته‌بود.

زید بن مَعقِل رفته‌بود.

زُهَیر بن بِشْر رفته‌بود.

رُمَیث بن عمرو رفته‌بود.

رافع رفته‌بود.

حَنظَلة بن اسعد رفته‌بود.

نُعمان بن عمرو رفته‌بود.

حلّاس بن عمرو رفته‌بود.

حَجّاج بن مَسروق رفته‌بود.

حَجّاج بن زید رفته‌بود.

حتوف بن حارث رفته‌بود.

غلام حمزه‌ی سیدالشهدا رفته‌بود.

حارث بن نَبهان رفته‌بود.

حارث بن اِمرؤ القیس رفته‌بود.

جوین بن مالک رفته‌بود.

جُندَب بن حجیر رفته‌بود.

جُنَادة بن حارث رفته‌بود.

جَبَلة بن على شیبانى رفته‌بود.

جابر بن حَجّاج رفته‌بود.

بشیر بن عمرو حَضرَمى رفته‌بود.

انیس بن مَعقِل اَصبَحى رفته‌بود.

اَدهَم بن امیّه رفته‌بود.

ابو هَیّاج رفته‌بود.

ابراهیم بن حُصَین اسدى رفته‌بود.

علی‌اکبر رفته‌بود.

قاسم بن الحسن رفته‌بود.

پسرانِ عقیله‌ی بنی‌هاشم رفته‌بودند.

سه پسرِ کوچک‌ترِ ام‌البنین رفته‌بودند.

برادرانِ مسلم بن عقیل رفته‌بودند.

پسرانِ مسلم بن عقیل رفته‌بودند.

مانده بود حضرتِ سجادِ (ع) در بسترِ بیماری، عبدالله بن حسن(ع) ، علیِ اصغرِ امام حسین (ع)، زن‌ها و بچه کوچولوها و عباس (ع).

شما به این می‌گویید لشکر؟

دل‌ش به تنگ آمد. "قَدْ ضَاقَ صَدْرِی" سینه‌اش سنگین شد. اجازه گرفت برود میدان.

با جوابِ امام، می‌شود یک محرمِ کامل گریه کرد...

" قال یا أَخِی أَنْتَ صَاحِبُ لِوَائِی وَ إِذَا مَضَیْتَ تَفَرَّقَ عَسْکَرِی "

اگر تو بروی، لشکرم متفرق خواهند شد.

کدام لشکر؟

عباس(ع) 

یک تنه، 

تنهایی، 

لشکرِ اباعبدالله است...

بعدنوشت:

فایلی که برای هیئت عقیله‌ی عشق آماده شد.

اینجا

ما نمی‌توانیم فراموش کنیم...

بسم‌الله...

سلام!

+

از انتهای شهریور سال ۵۹ تا تیر ماهِ سال ۱۳۶۷ ایران درگیر جنگی‌ست که از طرف عراق آغاز شده. اوایلِ جنگ و بازپس‌گیریِ خرم‌شهر و برتری توی عملیات‌های بزرگ از سوی ایران، باعث شده عراق خودش را در موضع ضعف ببیند و شروع کند به بمباران وسیعِ شهرهای مسکونیِ ایران. اواخرِ جنگ،آمریکا هواپیمای مسافربریِ ایران را بزند و عراق، حمله‌های گسترده‌ی شیمیایی انجام دهد.
در این برهه از تاریخِ ایران، هیچ‌کس میانِ مردمِ ایران منفورتر از صدام نیست...

***
در موسمِ حج سالِ ۶۶ اتفاقِ عجیبی می‌افتد. نیروهای امنیتیِ عربستان بعد از مراسم برائت از مشرکین، اسلحه هایشان را می گیرند جلوی زائرانِ خانه‌ی خدا و چند صد نفر را می‌کشند.
امام خمینی در پیامی به مردمِ مسلمان می‌گویند:

[ اگر از صدام بگذریم، اگر مسئله‌ی قدس را فراموش کنیم، اگر از جنایت‌های آمریکا بگذریم از آل‌سعود نخواهیم گذشت. ان‌شاءالله اندوه دل‌مان را در وقت مناسب با انتقام از آمریکا و آل‌سعود برطرف خواهیم کرد و داغ و حسرت حلاوتِ این جنایت بزرگ را بر دل‌شان خواهیم گذاشت و با برپاییِ جشن پیروزی حق بر جنود کفر و نفاق و آزادیِ کعبه از دست نااهلان و نامحرمان به مسجدالحرام وارد خواهیم شد. ]

***
عیدِ قربان سال ۹۴ است. حاجی‌هایی که زودتر رفته‌اند و مناسک رمی جمرات‌شان را انجام داده‌اند، برگشته‌اند. عده‌ای از حاجی‌ها هنوز توی خیابان اند. ساعت ۹ صبح می‌شود. و فاجعه کم‌کم پررنگ‌تر.

***
جرثقیل که افتاد، با وجودِ تمامِ شواهد، عمدی بودنِ  حادثه را رد کردیم برای خودمان. گفتیم اتفاق است دیگر. پیش می‌آید.
خیابان‌های منا را که بستند گفتیم یک زمان‌بندیِ اشتباه بوده حتما. با وجودِ تمامِ اتفاقات قبل‌ش گفتیم عمدی نبوده.
جنازه‌ها را که پس ندادند دیگر صبرمان تمام شد. ره‌بر، با قاطعیت حرف زدند.
[ عربستان منتظر برخورد سخت و سریع ما باشد. ]

حالا ما تنها کشوری هستیم که پیکرِ زائران‌ش را پس گرفته...

***
وقاحت هم حدی دارد.
اشتباه بکنی و معذرت‌خواهی نکنی هیچ، تقصیر را بیندازی گردنِ آسیب‌دیده.
می‌گفتند ایرانی‌ها داشتند تفرقه می کردند  و مسئول‌اند.

خنده‌مان گرفت!

بیش‌ترین قربانی را استان گلستان داشته و بیش‌ترشان اهل تسنن بوده‌اند...

می‌گفتند ایرانی‌ها شلوغ‌ش کردند و مسئول‌اند.

خنده‌مان گرفت!

نیروهای سعودی راه را بسته بوده‌اند...

[ حکّام سعودی یک عذرخواهیِ زبانی از دنیای اسلام نکردند! چقدر اینها وقیحند، چقدر
بی‌شرمند! آیا این کوتاهی‌ای که اینها کردند، سوءتدبیری که نشان دادند، بی‌کفایتی‌ای
که به خرج دادند -حالا بعضی می‌گویند تعمّد، ولو آن هم نباشد- نفْس این بی‌تدبیری و
بی‌کفایتی یک جرم است برای یک مجموعه‌ی دولتی و سیاسی؛ چطور نتوانستید اداره
کنید؟ ]

***
حدود ۷ هزار نفر طیِ کم‌تر از یک نیم‌روز، تشنه و مظلوم کشته شدند. جنازه‌هاشان تا چند روز زیرِ آفتاب بود. کاروان‌ها نصفه و نیمه برگشتند.
و همه ی دنیا ساکت ماند. عربی و غربی. مسلمان و مدافعِ حقوقِ بشر. همه ی دنیا ساکت ماند...

[شهدای ما، شهدای منا و شهدای مسجدالحرام برروی هم حدود ۴۷۰یا مثالً ۴۸۰نفر بودند، ولی آن‌چه از آمارها به دست می‌آید، مجموع شهدا از کشورهای مختلف، در حدود هفت هزار نفرند! این رقم خیلی رقم بالایی است. چرادرکشورهای دیگر، دولت‌ها، خانواده‌ها، ملّت‌ها عکس‌العمل نشان ندادند نسبت به این حادثه؟ این چه بلای بزرگی است که جان امّت اسلامی را فراگرفته؟ این، مصیبتِ بزرگ است. ]

***
حکمِ واجبِ خدا، حکمِ حتمی‌ست. مگر در شرایطی خاص.
حج، برای شخصِ مکلف مستطیع واجب است. نمی‌شود رهایش کرد.

جانِ زائرانِ خدا در خطر بود.
عربستانِ سعودی وقاحت را به اوج رسانده بود و بیمِ آن می‌رفت که امسال عداوت شان ظاهرتر هم بشود.
زائرانِ ایرانی امسال به حج نرفتند.
راه ناامن بود...

***
[ برای دنیای اسلام، بلا این است، مصیبت این است؛ حسّاس نبودن در مقابل یک حادثه ی
به این عظمت در خانه ی خدا که در جوار بیت الهی، کسانی با پررویی و با وقاحت تمام، یک
حادثه ی سنگینِ ننگین را از سر بگذرانند، بدون اینکه از دنیای اسلام حتّی عذرخواهی هم
بکنند.]

***
[ دنیای اسلام بایستی گریبان اینها را بگیرد، از اینها سؤال بکند؛ چرا سؤال نمیکنند؟ ]

ما سئوال داریم:

[ چطور نتوانستید اداره کنید؟

چطور نتوانستید امنیّت این جمعیّتی را که ضیوف‌الرّحمان‌اند، میهمانان خدایند و
شما این‌ همه درآمد از این ناحیه کسب می‌کنید، و برای خودتان عنوان درست می‌کنید،حفظ کنید؟

چه تضمینی وجود دارد که در اوقات مشابه، حوادث مشابهی رخ ندهد؟ این
یک سؤال بزرگ است. ]

[ ما غمگین‌ایم از این حادثه؛ عزیزان‌مان در منا و هم‌چنین در مسجدالحرام در حال عبادت از دنیا رفتند، با لب تشنه از دنیا رفتند؛ در زیر آفتاب داغ و سوزان، ساعات آخر عمر خودشان را تحمّل کردند؛ این‌ها همه دردناک است؛

این‌ها چیزهایی است که دل‌های ما را به درد می‌آورد؛ما نمی‌توانیم این‌ها را فراموش کنیم. ]

ما نمی‌توانیم این‌ها را فراموش کنیم...

پ.ن:

نوشته‌های داخل کروشه از پیامِ ره‌بر به مناسبتِ سال‌گرد فاجعه‌ی منا به معیارِ قمری استخراج شده‌اند و این‌جا منتشر می‌شوند به مناسبت سال‌گردش در تقویمِ شمسی..

پرده‌ی آخر - سربندمان

بسم‌الله...

سلام!

+

کارِ شما، دیدن و تاب آوردن نبود. 

دیدن و تاب آوردن، گوشه‌ای بود از ستونِ بودن‌تان در خیمه‌ی عاشورا. 

آه... کدام راز را خدا در «دیدن»های شما به ودیعه گذاشت؟ 

دیدید و تاب آوردید... 

دیدید و آب آوردید... 

دیدید و نماز خواندید... 

دیدید و پناه شدید... 

دیدید و جنگیدید...

 کدام راز را خدا در «دیدنِ‌» شما به ودیعه نهاد که هرچه از کربلا روایت می‌کنند ریشه در آن چه شما رؤیت کرده‌اید دوانده است؟ 

در نماز نشسته‌تان، نام «عظیم» خدا موج می‌زند، 

و تجلی «حفیظ» و «رقیب» می‌شوید بر بالین کودکان اهل بیت پیامبر ^(ص)، 

و با تمام شکوه‌تان گِرد خورشید ولایت می‌گردید و جان‌تان را بهایش می‌کنید. 

*** 

این نیست که "ما" اراده کرده باشیم هیئت را مزین به نام شما کنیم؛ شما خود بالای سر ما آمده، بیدارمان کرده‌اید. دست‌مان را گرفته‌اید. سربند "کلُّنا عباسُکِ" به پیشانی‌مان بسته و راهی‌مان کرده‌اید. 

عنایت از ما نگیرید حضرت اسوه...

پ.ن یک:

این پرده را هم من ننوشته‌ام. زحمت‌ش را عطیه خانمِ کریمی کشیده :)

پرده‌ی سوم - ذبح عظیم

بسم‌الله...

سلام!

+

[ پناه می‌برم به خدا از شر شیطان رانده شده.

به نام خداوند رحمان رحیم.

و او به پدر و قوم خود گفت همانا من به سوی پروردگارم روانه می‌شوم و به سرزمینی می‌روم که با آسودگیِ خاطر به عبادت او بپردازم و به درگاهش نیایش کنم، حتماً او مرا زنده خواهد کرد. 

و در دعایش گفت: پروردگارا فرزندی از زمره‌ی درست‌کاران به من عطا فرما. 

پس ما او را به پسری نوجوان و بردبار بشارت دادیم، 

آن‌گاه اسماعیل تولد یافت و رشد کرد و هنگامی که به سنِ نوجوانی رسید و توانست پا به پای ابراهیم به کار و تلاشِ روزانه بپردازد، ابراهیم گفت: پسر جان! من مکرر در خواب می‌بینم که تو را سرمی‌بُرم، پس در این امر بیندیش و ببین نظرت چیست؟ 

اسماعیل گفت: ای پدر! آن چه را بدان مأمور می‌شوی انجام ده؛ اگر خدا بخواهد مرا از صابران خواهی یافت.

 پس وقتی ابراهیم و فرزندش تسلیم فرمان خدا شدند و ابراهیم او را بر گونه‌اش به زمین انداخت منظره‌ای سخت و ناگوار پدیدارشد و ما او را ندا دادیم که: ای ابراهیم! همانا آن رویا را حقیقت بخشیدی و آن چه را مأمور شدی انجام دادی. ما همان‌گونه که ابراهیم را آزمودیم و پاداش دادیم نیکوکاران را می آزماییم و پاداش می‌دهیم.

 به یقین این فرمان همان آزمون روشن بود. و فرزندش اسماعیل را در برابر قربانیِ بزرگی باز خریدیم و پیام‌ش را در میان امت‌هایی که پس از او آمدند زنده نگاه داشتیم و تا قیامت نیز زنده نگاه خواهیم داشت. 

راست گفت خداوند بلند مرتبه و بزرگ ]

 *** 

دست نگه دار! 

ما هنوز در خاطرمان هست روزی را که چشم از عالم بریدی و روبه ما کردی تا تو را فرزندی صالح عطا کنیم. 

دست نگه دار! 

ما هنوز اشک شوق تو را به یاد داریم وقتی هاجر چشم در چشمانت دوخت و از آمدنِ اسماعیل‌ت خبر داد.

 دست نگه دار! 

لرزش دستان تو و یقین در دل‌ت از یادمان نرفته وقتی خنجر بر حنجر پسرت گذاشتی تا ایمان‌ت را به رخ ملائکه بکشانی. 

دست نگه دار! 

قربانی ات قبول! اسماعیل را از زمین بلند کن. خاک را از جامه‌اش بتکان. قطره‌ای آب بر لبان‌ش بریز. 

اسماعیل‌ت را به علیِ ارشد حسین بخشیدیم، و به یقینِ نشسته در جان‌ش. و به خاکِ نشسته در بند بندِ بدن‌ش. 

اسماعیل‌ت را به علیِ ارشد حسین بخشیدیم.

خاک بر سرِ دنیا بعد از قربانی حسین...

پ.ن یک:

نوشته‌های داخل کروشه آیاتِ ۹۹ تا ۱۰۷ سوره‌ی صافات اند.

پ.ن دو:

این را من ننوشته‌ام. 

نوشته، قرآنِ ابتداییِ هیئت هنر است در شبِ هشتم محرم سال گذشته.

کلیپ‌ش را همان موقع گذاشتم این‌جا.

پرده‌ی دوم - صحرا

بسم‌الله...

سلام!

+

 

بیابان، تمرکز می‌آورد. چیزی نیست که حواسِ آدم را پرت کند. نه ساختمان و جاده و مرکبی هست و نه حتی درختی. آسمان است و زمینِ صاف.

بیابان، بعد از مدتی ترس می‌آورد. ترس هم پشت‌گرمی می‌خواهد برای این که بتوانی از پس‌ش بربیایی. پشت‌گرمی‌ای شبیه این‌که کسی را صدا بزنی و بدانی می‌شنود. صدایش بزنی و بیابان را بگذرانی..

 

علی‌رغمِ تمامِ تغییرات عربستان، عرفات صحرا بوده و صحرا مانده. حاجی‌ها تا غروبِ نه‌مِ ذی‌الحجه آن‌جا می‌مانند. روز را به ذکر و دعا می‌گذرانند و بعد از نمازِ عصر، پای جبل‌الرحمه دعای عرفه می‌خوانند.

***

نقلی می‌گوید آن‌گاه که جبرئیل مناسک حج را به حضرت ابراهیم علیه الرحمه می‌آموخت، چون به عرفه رسید به او گفت:" عَرَفتَ؟" و او پاسخ داد بله. بدین سبب است که این روز را عرفه می‌گویند.

***

بُشر و بشیر، پسرانِ غالب اسدی روایت کرده‌اند که بعدازظهرِ روز عرفه در صحرای عرفات خدمت سیدالشهدا(ع) بودیم. پس با گروهی از اهل‌بیت و فرزندان و اصحاب، با نهایتِ خاک‌ساری و خشوع از خیمه‌ی خود بیرون آمدند و در جانبِ چپ کوه رحمت ایستادند و روی مبارک خویش را به‌سوی کعبه نمودند و دست‌ها را بر صورت گرفتند -مانندِ مسکینی که طعام طلبد- و دعای معروفِ روز عرفه را خواندند.

***

نزدیکیِ ماجرای ابراهیمِ نبی و حضرتِ ثارالله از همین‌جا شروع می‌شود. از صحرای عرفات؛ و پیش می‌رود تا قربان‌گاه. قربان‌گاهی با دو جوانِ رعنای آگاه. قربان‌گاهی با دو پدرِ تسلیمِ حق. آن‌قدر تسلیم که ذکرِ عرفه‌شان، صدا زدن‌شان توی بیابان این باشد:

"اللهم انی ارغب الیک"

به رغبت می‌آیم سمتِ امتحانِ تو...

پ.ن یک:

نوشته‌ی داخلِ کوتیشن بخشی از دعای امام حسین^(ع) در روز عرفه است.

پ.ن دو:

بندهای نوشته شده، همه از مفاتیح‌الجنان استخراج شده‌اند.

پرده‌ی اول - پاره‌ی تنِ پیام‌بر

بسم‌الله...

سلام!

+

همه چشم به‌راه‌ش بودند. می‌خواستند پاره‌ی تن پیامبر را ببینند. رسول‌الله  دو نفر را پاره‌ی تن‌شان خوانده بودند؛ فاطمه ^(س) و رضا ^(ع).

***

روزگارِ ما، روزگارِ دوری‌ است از پاره‌ی تنِ پیام‌بر. فاصله‌ای از جنسِ زمان. زمانی بیش از هزار و سیصد سال.

 

 

الحمدلله که شهرمان زیاد دور نیست از شهر شما آقا.

الحمدلله که هر از چندی صدایمان می‌کنید پهلوی خودتان..

 

 

[ چه‌قدر خوب شد آری، نگاه‌تان به من افتاد

همان دقیقه که چشم‌م درست کنجِ گهرشاد

بدون وقفه به باران، امان گریه ‌نمی‌داد..

هزار تکه شد این من، به لطفِ آینه‌هایت ]

 

 

 

ممنونیم حضرتِ رضا؛ که راه‌مان دادی دوباره بیاییم پابوس‌ت. اصلا تمامِ طولِ سفرت را بنشینی و زل بزنی به گنبد و بگویی "ممنون" بازهم کم است‌. ممنونیم که آن‌قدری دوست‌مان داری که هرکدام‌مان را صدا بزنی از عمقِ زندگی‌هایمان و بیاوری این‌جا..

آقای مهربانی که برای هرکدام‌مان، جداگانه کارتِ دعوت فرستادی...

 

[ اجازه هست بیفتم، شبیهِ سایه به پایت..؟ ]

 

آمده‌ایم پابوسِ پاره‌ی تنِ پیام‌بر...

پ.ن یک:

نوشته‌های داخل کروشه ابیات و مصراع‌هایی هستند از غزل آقای برقعی با مطلعِ " میانِ این همه غوغا میانِ صحن و سرایت؛ بگو که می‌رسد آیا صدای من به صدایت؟ "

پ.ن دو:

نوشته‌هایی که منتشر می‌کنم نوشته‌های بسته‌ی فرهنگیِ هیئت عقیله‌ی عشق هستند.

صاحبِ اصلی

بسم‌الله...

سلام!

+

پیش‌نویس:

قبلا گفته بودم که دو سه سالی می‌شود برای هیئتِ دانش‌آموخته‌های مدرسه‌مان نوشته‌هایی می‌نویسم. این که الان منتشرش می‌کنم را یکی از بچه‌ها توی نشستِ این ماهِ عقیله خواند و خودم توی روضه‌ی خانه‌ی خانم محمدی. کمی با بقیه‌ی نوشته‌های عقیله متفاوت است.

+

دوست‌ش داشتم فقط و فقط چون شبیهِ شما بود.

من یک تمثال از شما ساخته‌بودم توی ذهن‌م و همه چیز و همه کس را اول روی آن می‌گذاشتم و اگر شبیه‌تان بود توی دل‌م برایش جا باز می‌کردم که بیاید و بنشیند؛ بلکه قلب‌م سوراخ نباشد.بلکه نابرابریِ فشارِ دو طرف‌ش مچاله‌اش نکند‌. - می‌بینید چه خوب درسِ فیزیک‌م را یاد گرفته‌ام؟ -

انگاری فقط یک چیزی جا می‌دادم داخل‌ش که شکل‌ش را حفظ کند و شما رغبت کنید نگاه‌ش کنید. درست شبیهِ روزنامه‌هایی که توی کیف‌ها می‌‌گذارند..

دلِ من این اواخر پر از این روزنامه‌هایی بود که سرِ جای خودشان خبررسانی می‌کنند و مهم‌اند اما در برابرِ اشیای درونِ کیف - اشیای واقعیِ آن - هیچ ارزشی ندارند. جای محبتِ شما خالی بود...

ببینید آقای مهربان،

لطفاً خودتان زودتر بیایید و این روزنامه‌ها را، این محبت‌های مشقی را بریزید بیرون..

لطفاً دلِ من را از چنگِ این مستاجرهایی که خودم هیچ‌جوره حریف‌شان نیستم خلاص کنید...