بسم الله...
سلام!
+
سه شنبه ی قبل از کارگاه رفتم شریف پیشِ بچه ها.
بعد از کلاسِ ادبیاتِ نونا – که عجیب هوای کلاس های ادبیاتِ خانم بهبهانی و ملایی
کردم – سحر جلوی ساختمانِ ابن سینا آمد دنبال م و رفتیم توی دفتر انجمن اسلامی که
صحبت کنیم. ( این که چرا انجمن اسلامی دلیل ش مشخص است. چون وسایل سحر آن جا بود و
نزدیک ترین جا بود و البته در حاشیه، من هم بَدم نمی آمد محیطِ داخلیِ انجمن و بحث
های جاری میانِ آدم هاش را ببینم و بشنوم. یک رفیقِ بسیجی هم پیدا کنم مجموعه ام
کامل می شود! ) روزِ هشتمِ مارس بود؛ روزِ جهانیِ زن. آدم های داخل انجمن داشتند
آماده می شدند بردشان را کامل کنند و بحث از پروتکل و اعضای جدید تحریریه ی نشریه
و اکران فیلم جدید بود. من و سحر هم توی دنیای خودمان راجع به مدرسه حرف می زدیم و
چای می خوردیم. خانمی آمد و یک کف دستی گرفت جلویمان و گفت: " بچه ها، روزتون
مبارک. " راستش اول متوجه نشدم منظورش کدام روز است! دانش آموز؟ دانش جو؟
دختر؟ سمپاد؟ شریف؟! حافظه ی کوتاه مدت م فلاش بک زد به چند دقیقه ی پیش که از
جلوی برد ِ ناقص رد شده بودم. متوجه شدم منظورش روز جهانی زن است. تشکری کردم و
برگه را گرفتم. بعد از آن ، آن قدر حواس م رفت به صحبت های آن خانم با یک آقایی که
توی انجمن بود که سحر بلندم کرد و برد دوباره جلوی ابن سینا! راجع به فمینیسم حرف
می زدند.
من به همان دلیلی با فمینیسم مخالف م که با
سیاست های آموزشیِ دولت نهم و دهم. بگذارید کمی توضیح بدهم:
در تمام کشورهای دنیا، از مالزی بگیرید تا آلمان
و انگلستان، گروهی از آدم ها که به لحاظ ژنتیکی در زمینه ای خاص مستعدند گزینش می
شوند تا در محیطِ غنیِ آموزشیِ همان استعداد، استعدادشان به نفعِ جامعه به حدِ
اعلا برسد. گروهی برای کشورداری، گروهی برای کنترل میدیا (1)، گروهی برای پیش بردِ
علم و دانشِ پایه و الخ. نمونه اش هم در کشور خودمان می شوند مدارس سمپاد که قرار
بوده اداره کنندگانِ آینده ی کشور را به لحاظِ مدیریتی تربیت کنند – الکی مثلا! –
و نمونه ی بسیار موفق ترش هنرستان موسیقی.
نگاه های تحسین بارِ فامیل را اگر در نظر نگیریم
و کمی منطقی تر فکر کنیم می بینیم آموزشِ سنگین برای کسی که استعدادش در زمینه ی
فهمِ مسائلِ پیچیده ی ریاضی نیست مثلا، افتخار که ندارد هیچ، نهایتِ ظلم است به آن
بچه ه ی بنده ی خدا که مثلا می توانسته بهترین بازی گرِ شهرش باشد، می توانسته
شبیهِ استاد فرشچیان بشود، می توانسته حسینِ علی زاده ی دیگری باشد.
منابع مالی در حوزه ی آموزش را شاید می شد تقسیم
کرد و یک هنرستان هنرهای اسلامی ساخت
مثلا، هنرستان موسیقی را تقویت کرد، مراکز علوم انسانیِ قدرت مند ساخت و البته در
شهرهایی که مدرسه ی سمپاد ندارند یک مدرسه به سازمان اضافه کرد. شاید می شد این
منابع را صرفِ تدوین نظام آموزشیِ درست و حسابی تری کرد که آن " پرورشِ " بی چاره هم کمی از
استضعاف بیرون بیاید. شاید می شد حقوق معلمان را زیادتر کرد و برایشان روش های
آموزشیِ موثرتر را توضیح داد. شاید می شد فکری کرد به حالِ نزارِ این دوره ی
دوازده ساله که فکر کردنِ آزاد، آزاد اندیشی، یادِ بچه ها بدهد.
اما ما چه کردیم در بالاترین نهاد اجراییِ کشور؟
برای شهرِ تهران 14 مرکز دخترانه ی فرزانگان و
16 مدرسه ی پسرانه ی علامه حلی ساختیم! آن هم فقط برای دوره ی دبیرستانِ دوره ی
دوم!
حالا دیگر نه نامِ فرزانگان چندان اعتباری داشت
و نه بچه ها رقابتی می کردند و نه می شد هدفِ واحدی تعیین کرد برای این جنس مدارس
که حالا تبعید شده بودند به اتاقی در وزارتِ شلوغِ آموزش و مثلا پرورش. حالا تعداد بیشتری از بچه ها
مجبور بودند دکتر و مهندس شوند چون مدرسه حقِ داشتن علوم انسانی را نداشت و
البته زشت هم بود بچه ی همه برود تیزهوشان
و بچه ی ما نه! ما تفاوت ها را نفهمیدیم و خدا می داند چند تا استادِ آواز، نقاش،
معرق کار، شاعر، کارشناس اقتصاد، مدیر، کارگردان و نویسنده را میس (2) کردیم...
ما برابرایِ احمقانه ی آموزشی درست کردیم و این
را لیست کردیم ذیلِ افتخارات مان! ما تفاوت ها را ندیدیم. ما عدالت را نفهمیدیم...
با فمینیستم مخالف م چون این تفکر هم تفاوت ها
را ندیده. چون دنبالِ برابریِ احمقانه ای ست که نهایت ش ظلم به زن است. باید پا به
پای مرد کار کند، حقِ عَرضه ی خودش را
دارد!، مادر بودن آزادی اش را محدود می کند و ...
می ترسم ار روزی که بیفتیم دنبالِ این که چون
دیه ی زن نصفِ مرد است و سهم ش از ارث کم تر و ارزشِ شهادت ش نابرابر و نوعِ پوشش
ش متفاوت پس به او ظلم شده. در فمینیسم عجیب بوی برابریِ احمقانه می آید...
پ.ن یک:
بی ربط است به نوشته و بعید هم می دانم که مخاطب
ش این جا را بخواند اما می نویسم که اگر خدای ناکرده پیش بینیِ من درست در آمد
برای یادآوری چیزی داشته باشم.
رجوع کنید به پنج شش ماهِ پیش. یادم هست می
گفتید مادرها نگران اند که پسرشان سیگاری شود و پسرشان باید طوری مادر را مطمئن
کند. یادم هست می گفتید هر دو نفری که با هم صحبت می کنند، قرار نیست به هم علاقه
مند شوند. یادم هست از رضایتِ پدر و مادرم پرسیدید که جوابِ سئوال هایتان را می
دهم. گفتم مادرم به همه ی حرف های من دسترسی دارد و اصلا گاهی جواب هایم به آدم ها
از قولِ مادر است. گفتم به محضِ آن که کوچک ترین احساس خطری بکنم مادرم را تمام و
کمال در جریان می گذارم و این خطر اتفاقا به نظرم بیش تر وابستگی عاطفی ست تا هر
چیزِ دیگری. گفتم من باور می کنم که روزی حداقل پنج ساعت چت کردن، آدم های بیست
ساله را تحتِ تاثیرِ هم قرار نمی دهد چون شما می گویید. گفتم قبول می کنم شما و آن
بندگان خدا مواردِ نادری هستید که تمام قوانینِ ارتباط را نقض می کنید اما حالا
فقط چند سئوال دارم:
مادرِ مریم می داند که با او می روید خرید؟
می داند آرام تان می کند؟
می داند دخترش مخاطبِ هشتگِ # آرومم _ کن قرار
می گیرد؟
برادرِ مریم می داند وقتی کنارِ ماست تلفن ها و
پیام هایتان آن قدر زیاد است که معذب مان می کند و بلند می شویم از کنارش؟
پدرش خبر دارد ماهی حداقل یک هدیه از شما می
گیرد و دغدغه ی مسافرت ش سوغاتیِ شماست؟
می خواهم بپرسم مادرها نگرانِ دختران شان نمی
شوند...؟
می خواهم بپرسم مادرها فقط نگرانِ " سیگاری
شدنِ " پسران شان می شوند...؟
پ.ن دو:
می دانید؟
خیلی سخت است یک نفر بهتان بگوید که مهم ترین
اتفاق زندگی ش بوده اید و شما مجبور باشید بگویید : " خفه شو"
پ.ن سه:
یک پستی باید بنویسم راجع به زخمی شدن ارتباط (3) ...
به وقت ش ان شاء الله.
1: media
2:
miss
3: پنج شنبه ی
فیروزه ای، صفحه ی 102
