امشب،تصویر روی ما زوم شده است.
بسم الله...
سلام!
+
ماجرا از صحنه ی احد شروع می شود.
تصویر یک تنگه.
تنگه ای که قرار بوده محافظت شدیدی روی آن اعمال شود. رهبر مدافعان تاکید کرده که این تنگه نباید خالی بماند.
تصویر باز می شود.
مدافعانِ تنگه به سمت غنائم جنگ می روند.
مهاجمان از پشت، تنگه را تصرف می کنند و جنگ مغلوبه می شود.
جنگی که تا این لحظه به سود مسلمانان پیش می رفته.
تصویر روی چهره ی رهبر مدافعان ثابت می ماند.
نگران است.
نگرانِ جانِ خودش؟
نگران این حلقه ی محاصره ای که هر لحظه تنگ تر می شود؟
نگران تیرها و شمشیرهایی که به طرفش می آیند؟
دستش را بالا می برد.
تصویر روی دست های مرد ثابت می ماند.
همه منتظرند.
او قطعا شکایت خواهد کرد، از خدایش کمک خواهد خواست که از این معرکه سالم بیرون برود.
دستش را بالا می برد:
" خدایا! قوم مرا هدایت کن. این ها نمی دانند."
نگران است.
نگران عاقبت قومش...
***
صحنه ی دوم توی طائف اتفاق میفتد.
چندسالی هست که می آید و مردم را دعوت می کند و برمیگردد...
و هر سال هیچ کس حتی به صحبتش گوش هم نمی دهد.
نگران است.
نگران مردمی که هر سال او را دیوانه و ساحر می خوانند و با سنگ هایشان بدرقه اش می کنند.
او کنار دیواری می نشیند.
دست هایش بالا می روند.
تصویر روی دست های مرد ثابت می ماند.
او حتما شکایت خواهد کرد.حتما از خدایش می خواهد این قوم را عذاب کند.
دست هایش بالا می روند:
"خدایا! من به تو گله دارم. از این مردم؟ نه، آن ها نمی فهمند. خدایا گله دارم از بی رمقی زانوانم. از این که دیگر در من توان برخاستن نیست. چرا راه دیگری به ذهنم نمی رسد؟"
"خدایا! آیا مرا به خود وا می گذاری در حالی که تو پروردگار مستضعفانی؟"
***
در کوچه های مکه قصه دنبال می شود.
راه می رود و به حال جهل مردم افسوس می خورد.
کسی از بالای پشت بام خانه ای روی سر مرد خاکستر می ریزد.
دختر کوچکی، نگران بابا، خاکستر ها را از لباس مرد می تکاند.
این پیامبر نفرین کردن نمی داند؟ (۱)
این پیامبر...
او را خدا رحمه للعالمین خوانده. رحمتی برای تمام جهانیان.
او را خدا دارای خلق حسن خوانده. که اگر این ویزگی را نداشت مردم از اطرافش پراکنده می شدند.
او را طبیب دوره گردی (۲)گفته اند که منتظر بیمارش توی خانه نمی ماند.
وسایل طبابتش را برمی داشت و دنبال دل های مریض مردم می گشت؛ که درمانشان کند...
طبیبی که پریشانی و فلاکت انسان ها بر او سنگین است.
طبیبی از جنس همین مردم...
طبیبی که بابت تباه کردن استعدادهای نهفته ی آدم ها، که نسبت به آن ها جاهل اند به قدری تاسف می خورد که پروردگارش می گوید:
"نزدیک است جانت از شدت تاثر و تاسف برای ایمان نیاوردن این مردم از دست برود..."
***
تصویر روی ما زوم شده است. روی قومی که چند سالی می شود طبیب مهربانش را به ظاهر نمی بیند.
تصویر روی ما ایستاده.
دستمان بلند می شود:
خدایا! ما دلتنگ طبیب مهربانمان هستیم....
" اللهم کن لولیک الحجه بن الحسن... "
پ.ن:
شب جمعه ای دیگر...
(۱): خدا خانه دارد. فاطمه شهیدی
(۲): خطبه ی ۱۰۸ نهج البلاغه
