بسم‌الله...
سلام!
+
دلم می‌خواهد این روزها یادِ بچه‌ها بماند.
تلخی و اضطراب‌ش نه؛ حلِ مسئله‌اش.
دلم می‌خواهد یادشان بماند که در بحران‌های آینده‌ی کشورشان آن‌ها موثرند و نقش ایفا خواهند کرد. برای همین برایشان یک بسته‌ی کرونایی ترتیب داده‌ام!
وقتی تمام شد همین‌جا بارگذاری‌‌شان می‌کنم که نظرتان را بدانم :)
تکلیف یک قسمتی
استفاده از تمامی این فایل‌ها آزاد و موجب خرسندی ما هم هست!
فایل ورد را هم اگر خواستید خدمت‌تان تقدیم می‌شود.
بسم‌الله...
سلام!
+
مجموعه‌ای تدوین شد برای سفر مشهدِ هیئت عقیله‌ی عشق و با محوریت یاران و اصحاب حضرت. ان‌شاءالله ایرادات‌ش را به قدر بضاعت‌م رفع می‌کنم و این‌جا هم می‌گذارم‌شان.
باشد که نگاه خودشان کار را به‌دردبخور کند.
پ.ن یک:
منابع کار از لهوف است و نفس‌المهموم و زیارت ناحیه‌ی مقدسه و مردان و رجزهایشان.
این پست به مرور کامل می‌شود.
پ.ن دو:
عنوان، مصرعی‌ست از یکی از مدح‌های آقای مطیعی.
بسم‌الله...
سلام!
+
چند وقت پیش دنبالِ تغییر دادنِ برنامه‌های معمول‌م بودم. به نظرم می‌رسید که روزهایم خیلی شبیه به هم شده‌اند و دارم می‌افتم توی ورطه‌ی رکود. گرچه به نظر بعضی‌ها کارها داشتند خوب پیش می‌رفتند ولی خودم ارزش افزوده نداشتنِ پروژه‌های زندگی‌م را می‌دیدم.
در وهله‌ی اول مسئولیت‌م در آن گروهِ دانش‌گاه‌مان را تحویل دادم. به خاطرِ مشغولیت‌های فکری‌ش و مهم‌تر از آن، این که احساس می‌کردم برنامه‌های گروه منحصرا طرز فکر من را منعکس می‌کنند.
بعد از آن جرئت کردم به بعضی مسئولیت‌های دیگر توی دانش‌گاه فکر کنم و در لحظه ردشان نکنم. البته که هنوز قطعی نیستند ولی پروپوزالِ پیش‌نهادی‌م برای معاونت علمی بسیج را نوشته‌ام. اگر بپذیرندش، شاید بتوانم کمی از عذاب وجدان‌م راجع به وضع اسف‌بار بسیج دانش‌کده را کم کنم!
و بعدتر برنامه‌ی این تابستان‌م را پروپیمان بستم؛ دوتا مدرسه! قرار است درسی را ارائه بدهم که به اندازه‌ی ۶ واحد خوانده‌ام ولی عجالتا ۸ تا کتابِ استخوان‌دار پیدا کرده‌ام برایش!
بلکه دوباره برگردم به روزگار کتاب‌خواری‌م!
احتمالا به یکی دوتا پروژه‌ی دیگر هم به صورت مقطعی کمک کنم ولی این روزها بیش‌ترین دغدغه‌ام شده است کلاس‌های تابستان‌م.
چه کسی فکر می‌کرد من روزی فلسفه‌ی علم درس بدهم؟!
پ.ن یک:
پیش‌نهادات شما را برای کلاس پذیراییم!
هم‌چنین از یک هم‌مباحثه‌ای به شدت استقبال می‌کنم!
پ.ن دو:
برنامه‌های ثابتی هم هستند که هیچ‌جوره مایل به تغییرشان نیستم.
هیئت عقیله‌ی عشق(س) و امام جواد(ع) و زینت زینب(س).
کلاس‌های طلیعه‌ی حکمت.
باشگاه قرآنی.
بعدنوشتِ مهم!
برای کلاس اگر اسمی به نظرتان می‌رسد حتما بگویید.
و البته که اگر برای چگونگیِ معرفی‌ش ایده‌ای دارید به شدت پذیراییم!
بسم‌الله...
سلام!
+
توی خانه نشسته بودم که هدا پارسافر گفت روزهای خالی‌م را بدهم. دادم. قرار شد اگر برنامه جور بود، یک روز را که معلم‌های دینی در مسیرِ پیاده‌رویِ اربعین هستند بروم مدرسه و امتحانِ روخوانیِ قرآن بگیرم از بچه‌ها. بعد از جمع‌بندیِ برنامه، روزِ من شد شنبه.
شنبه صبح از خواب بیدار شدم و با یک احساسِ عجیب و غریب راه افتادم سمتِ خیابانِ سرپرست. و این بار نه در نقشِ دانش‌آموز. وقتی خواستم وارد شوم آقای رستمی گفت: " سلام رحمانی! کجا میری؟ "
- " به جای خانم رفعتی اومدم آقای رستمی. "
- " بابا چه طوره؟ "
- " سلام می‌رسونه. "
- "نمی‌آد؟ "
- " رفته کربلا آقای رستمی. اگر باشه میاد حتما می‌بیندتون. "
خوانِ اول را رد کردم!
رفتم توی مدرسه. برگه‌های امتحانیِ بچه‌ها را از دفتر گرفتم و رفتم توی کلاس.
- " بچه‌ها، قرآن داره کسی؟ "
- " خانوم ما امتحان نداریم. "
- " چه جالب! ولی من می‌خوام ازتون امتحان بگیرم! "
- " خانوم من مطمئن‌م ما امروز امتحان نداریم. "
قرآن‌ش را بغل گرفته بود و نشسته بود.
خوانِ دوم شروع شده بود. بچه‌ها نمی‌خواستند امتحان بدهند و من حوصله‌ی بحث‌کردن باهاشان را نداشتم. چادرم را سرم کردم و آمدم پایین سمتِ نمازخانه. قرآنی از توی نمازخانه برداشتم و داشتم می‌آمدم بالا که دیدم دخترک دارد پشتِ سرم می‌دود!
- " خانوم به خدا من منظوری نداشتم. به خدا خودم‌م ناراحت شدم این جوری گفتم به‌تون. "
- " بریم بالا. "
این بار که واردکلاس شدم تقریبا همه آمده بودند. چادرم را آویزان کردم و مدادم را درآوردم. خواستم برگه‌ها را پخش کنم که زمزمه‌شان خورد به گوش‌م: " سفید بدیم. "
این هم از خوانِ سوم!
در حینِ پخشِ ورقه‌هایشان گفتم:
- " اسم‌م فاطمه رحمانی‌ه. فارغ‌التحصیلِ سالِ 94 از فرزانگان یک. "
فکر می‌کردند متوجهِ هماهنگ‌کردن‌هایشان نیستم!
- " سه سالِ پیش جای شما روی همین نیمکت‌ها نشسته بودم. "
- " خانوم، ما امتحان نداشتیم این هفته. "
- " من ورقه‌هاتون رو می‌دم و شما همین حرف‌ها رو برای خانوم رفعتی بنویسید. "
- " خانوم شما اگر جای ما بودید چی کار می‌کردید؟ "
سئوالِ سختی‌ست. فقط به این فکر می‌کنم که به‌شان بگویم: " می‌نشستم و هر زنگِ دینی خانم رفعتی را سیر نگاه می‌کردم... "
نمی‌گویم.
پرس و جو می‌کنم و می‌فهمم که الناز، دوشنبه با همین‌ها، کلاس دارد.
راهِ‌حل را می‌گویم؛
برای دوشنبه آماده باشید.
امتحانِ روخوانیِ قرآن ازشان می‌گیرم و مابینِ کار کمی از رشته و حال و اوضاع‌م می‌پرسند.
کلاسِ اول آن‌جور که دوست دارم پیش نمی‌رود.
***
زنگِ دومی‌ها بین‌شان چندتایی آشنا هست. مراعات‌م را بیش‌تر می‌کنند!
***
زنگِ سومی‌ها هم همان روندِ "سفید بدیم. " را پیش گرفته‌اند.
کمی ناراحت می‌شوم.
برایشان یک سخنرانیِ مفصل می‌کنم که:
" اسم‌م فاطمه رحمانی‌ه. فارغ‌التحصیل 94. نمی‌شه سفید بدید بچه‌ها. واقعا نمی‌شه. من چندان آدمِ سختی نیستم اما به هر حال آدم ناراحت می‌شه وقتی می‌بینه آدم‌هایی که از جنسِ خودشان نمی‌فهمن‌ش. من واقعا ترجیح‌م این‌ه که الان بشینم و باهاتون راجع به انتخابِ رشته‌ی دانش‌گاهی و کارگاه هنری و سمپاد حرف بزنم ولی من مسئولیت دارم که الان ازتون امتحان بگیرم..
من این ورقه‌ها رو می‌ذارم روی میزهاتون. و اگر اتفاقی بیفته که باعث بشه نتونم مسئولیت‌م رو انجام بدم، علی‌رغمِ میلِ باطنی‌م مجبورم از کسی که می‌تونه و قدرت داره کمک بگیرم. "
گند زدم.
ابرازِ ضعفِ صد درصدی.
پچ‌پچ می‌افتد بین‌شان.
- " بدیم بچه‌ها. "
خدا خیلی به‌م رحم می‌کند که باهام راه می‌آیند و مجبور نمی‌شوم بروم دفترِ خانم مسعود. اگر این اتفاق می‌افتاد، به صورتِ کامل، توی همین خوانِ چهارم مغلوب می‌شدم.
امتحانِ تستی‌شان که تمام می‌شود، یک‌شان از آن تهِ کلاس بلند می‌شود و می‌گوید:
- " خانوم ببخشید، اکانت اینستاگرامِ شما چیه؟! "
- " اگه بگم به‌ت که دیگه نمی‌تونم تا آخرِ کلاس این‌جا وایسم! باید بیام بشینم کنارتون! "
- " خانوم shaalgardan نیستید؟ "
سکوت می‌کنم و لبخند می‌نشیند روی صورت‌م!
-" من عطیه‌ام "
همان لحظه، بیست تا نوتیفیکیشن می‌آید روی گوشی‌م!
بعد از این قضیه کمی می‌خواهم کلاس را صمیمانه‌تر کنم که آن سفت و سختیِ ابتدای کارم از بین برود!
آخرِ کلاس گوشی‌م بینِ بچه‌ها می‌چرخد و خودشان را با اکانتِ من فالو می‌کنند!
رعایتِ صمیمیت و حفظِ مرزها برای خودش هفت خوانیست!
***
زنگِ آخر بی هیچ حاشیه‌ای شروع می‌شود!
بچه‌ها امتحان‌شان را می‌‌دهند و هم‌کاری می‌کنند.
کمی حرف می‌زنیم و دوست می‌شویم.
زنگ که می‌خورد یعنی باید بیایم دفتر و لیستِ کلاسی را تحویل بدهم. و بروم...
این بار که می‌آیم بیرون، بچه‌ها جورِ دیگری نگاه‌م می‌کنند.
بعضی‌شان می‌گویند: " خداحافظ خانوم. "
و من "خانوم" بودن را برای بارِ دوم و این بار توی مدرسه‌ی قدیمیِ خودم تجربه می‌کنم.
بچه‌های فرزانگان سخت‌اند. سئوال‌هایی می‌پرسند که باید در لحظه توکل کنی بلکه بتوانی جواب‌شان را بدهی! باید توی انتخابِ تک‌تکِ کلمات‌ت دقت کنی چون ممکن است با همان کلمات جوری گیرت بیندازند که از گفتن‌شان پشیمان شوی. بچه‌ها، هرچیزی را از تو قبول نمی‌کنند و هر کسی را به عنوانِ معلم قبول نمی‌کنند.
ولی اگر روزی بیاید که بتوانی معلم‌شان باشی تا آخرِ عمرشان توی خیابان ببینندت می‌ایستند و احوال‌پرسی می‌کنند. تا آخر عمرشان برایت غافل‌گیری دارند. تا آخر عمرشان با تو حرف خواهند داشت...
پ.ن:
کاش می‌شد بیش‌تر با هم حرف بزنیم...
کاش می‌شد این حرف‌های رسوب‌کرده را برایتان بگویم؛ که بدانید کجا نشستید...
کاش می‌شد بدانید چه‌قدر تک‌تک‌تان را حتی نشناخته، دوست می‌دارم...
بسم‌الله...
سلام!
+
داوری و قضاوت، کاری‌ست بس دشوار.
یک تایید و یا ردِ تو می‌شود سرنوشتِ نهاییِ یک فیلمِ دانش‌آموزی.
تازه، داوری ای که قرار است من انجام بدهم هم‌چین هم چیزِ مهمی نیست..
جزوِ یک گروهی بودم که فیلم‌های چهارمین جشن‌واره‌ی فیلمِ دانش‌آموزی را چکِ ابتدایی می‌کردیم. فیلم‌های من مستند بودند و انیمیشن. میانِ مستندها چندین کارِ خیلی خوب دیدم؛ مثلا نارسانه،مرثیه‌ای برای یک رویا، قطب‌نما،پروانه‌ای که سوخت و..
چیزی که فوق‌العاده توجه‌م را جلب کرد،بحثِ انتخاب‌رشته‌ی دبیرستان بود که دغدغه‌ی خیلی از فیلم‌ها بود؛ تقریبا ۴۰ درصدشان.
داوریِ کارها تمام شد.
اصلا به فکرِ دست‌مزد نبودم که رئیس شماره کارت خواست و مقدار ساعتِ کاری! دادم.
شب که دنبالِ کارت‌م می‌گشتم متوجه شدم دوستانِ سارق زحمت‌ش را کشیده‌اند! البته که دست‌نخورده بود. ولی حتی اگر خالی هم می‌شد ضررم می‌شد ۸ هزار تومان!!
خلاصه که به همتِ عزیزان، هنوز اولین حقوق‌م را نگرفته‌ام!
فردا می‌روم کارت را بسوزانم و یکی جدید بگیرم و بالاخره کارت‌م با پولِ خودم پر بشود. احساسِ عجیبی‌ست استقلالِ مالی داشتن؛ حتی همین قدر کوچک.
اولین برداشت را که از کارت‌م کردم خبرتان می‌کنم!
بسم‌الله...
سلام!
+
از خاطراتِ ارتباط‌م با بچه‌ها می‌نویسم.
و این پست کم‌کم به‌روز می‌شود.
+
۱. واردِ کلاس شدم.
این‌جا مدرسه‌ی سختی‌ست. باید حواس‌ت به خیلی چیزها باشد.
بعضی بچه‌ها سنی اند، همه‌شان افغانستانی اند، بعضی هم‌سن‌ت هستند اما چند سال است ترکِ تحصیل کرده‌اند و حالا دوباره سرِ کلاس‌اند، بعضی ازدواج کرده‌اند و ...
این‌جا تو چیزی از بچه‌ها نمی‌دانی و اوضاع پیچیده‌تر از یک خانواده‌ی معمولی‌ست. هر کدام از بچه‌ها داستانی دارند که تو شاید بینِ همه‌ی دوستان‌ت حتی یک موردش را هم ندیده باشی. بچه‌ها، لهجه‌ی افغانستانی ندارند ولی هم‌چنان کشیدگیِ کناره‌ی چشمان‌شان نژادشان را معلوم می‌کند و تو باید مراقبِ نگاه‌هایت باشی که حتی لحظه‌ای تحقیرآمیز نشود. حتی لحظه‌ای ترحم قاطیِ نگاه‌ت نشود. این بچه‌ها برای تجربه‌ی اول، خیلی سخت اند..
۲. مدرسه یک ساختمانِ فوق العاده قدیمی‌ست در یکی از بدنام‌ترین محله‌های تهران؛ پاسگاهِ نعمت‌آباد. پلیس معمولا کسی را گرفته و یا مغازه‌ای را بازرسی می‌کند. کمی که محله را قدم بزنی، توهم می‌گیری و همه را معتاد و خمار می‌بینی. جوی‌های آب حسابی بوی‌ناک‌اند.به سطل‌های آشغال نمی‌توان نزدیک شد. خلاصه‌ی بیش‌ترِ آسیب‌های اجتماعی را می‌توانی این‌جا ببینی. از پسرهای نه ساله‌ای که به‌ت حرف‌های عجیب می‌زنند تا رهگذرانی که جرئت نمی‌کنی ازشان آدرسِ گم‌کرده‌ات را بپرسی. آدم‌های پاسگاه نعمت آباد را می‌توان مطالعه کرد. انگار از یک جای دیگر آمده اند. جایی که من در این نوزده سال ندیده‌ام.
هوا، این‌جا گرم‌تر است. کارگاه‌های آهن سر و صدا می‌کنند و فضا را وهم‌آورتر.
اگر آن پسرک جورِ دیگری بزرگ بشود، مدرسه‌ی خوبی برود، خانواده‌اش تامین بشوند و بچسبند به بچه‌شان، قطعا این پسر چیزی از بچه‌های مفید و علامه‌حلی و انرژی اتمی کم ندارد.
شاگردانِ من دخترانِ بسیار با استعدادی هستند.
۳. بیش‌ترشان از زبان می‌ترسند. سعی می‌کنم مهربان‌تر از حدِ معمولِ خودم باشم که بیش از این نترسانم‌شان. دو سه تاشان خیلی حرف می‌زنند. زیاد به‌شان سخت نمی‌گیرم ولی عن‌قریب است که کنترلِ کلاس از دست‌م دربرود.بعضی‌شان وسطِ کلاس‌بلند می‌شوند و راه می‌روند! جلسه‌ی اول همه‌چیز را قاطی کرده‌ام! سلام یادم می‌رود، چادرم را توی کلاس جا می‌گذارم، ریزریز و بدخط می‌نویسم ولی کم‌کم من هم عادت می‌کنم که حالا این طرفِ میز هستم.
آخرِ جلسه‌ی دوم یکی شان می‌آید نزدیک‌م و می‌گوید: خانوم خیلی دوست‌تون داریم.
و می‌رود!
من مانده‌ام و دانش‌آموزهایی که همین‌قدر صادقانه است احساسات‌شان..
۴. زهرا ردیفِ دوم می‌نشیند. او و فرشته از بقیه توی زبان قوی‌ترند. فرشته حتی کلاسِ زبان می‌رود!
زهرا زیاد تحویل‌م نمی‌گیرد.
هم‌زمان که حرص می‌خورم از جواب ندادنِ بقیه، معذب می‌شوم که این بچه برایش تکراری‌ست این حرف‌ها. نه می‌توانم سریع‌تر بگذرم و نه می‌توانم زهرا را ندید بگیرم که این‌قدر بی تفاوت است به من. من برای خودم کسی بودم! حالا یک بچه ی چهارده ساله من را به‌عنوانِ معلم‌ش تحویل نمی‌گیرد!
بیش‌تر نگاه‌ش می‌کنم، بیش‌تر تحویل‌ش می‌گیرم ولی جواب نمی‌دهد. باید برای این یکی راهِ‌حلِ دیگری پیدا کنم...
این بچه‌ها سخت‌اند...
ادامه دارد - ان شاء الله -
