ما نمی‌توانیم فراموش کنیم...
بسم‌الله...
سلام!
+
از انتهای شهریور سال ۵۹ تا تیر ماهِ سال ۱۳۶۷ ایران درگیر جنگی‌ست که از طرف عراق آغاز شده. اوایلِ جنگ و بازپس‌گیریِ خرم‌شهر و برتری توی عملیات‌های بزرگ از سوی ایران، باعث شده عراق خودش را در موضع ضعف ببیند و شروع کند به بمباران وسیعِ شهرهای مسکونیِ ایران. اواخرِ جنگ،آمریکا هواپیمای مسافربریِ ایران را بزند و عراق، حمله‌های گسترده‌ی شیمیایی انجام دهد.
در این برهه از تاریخِ ایران، هیچ‌کس میانِ مردمِ ایران منفورتر از صدام نیست...
***
در موسمِ حج سالِ ۶۶ اتفاقِ عجیبی می‌افتد. نیروهای امنیتیِ عربستان بعد از مراسم برائت از مشرکین، اسلحه هایشان را می گیرند جلوی زائرانِ خانه‌ی خدا و چند صد نفر را می‌کشند.
امام خمینی در پیامی به مردمِ مسلمان می‌گویند:
[ اگر از صدام بگذریم، اگر مسئله‌ی قدس را فراموش کنیم، اگر از جنایت‌های آمریکا بگذریم از آل‌سعود نخواهیم گذشت. ان‌شاءالله اندوه دل‌مان را در وقت مناسب با انتقام از آمریکا و آل‌سعود برطرف خواهیم کرد و داغ و حسرت حلاوتِ این جنایت بزرگ را بر دل‌شان خواهیم گذاشت و با برپاییِ جشن پیروزی حق بر جنود کفر و نفاق و آزادیِ کعبه از دست نااهلان و نامحرمان به مسجدالحرام وارد خواهیم شد. ]
***
عیدِ قربان سال ۹۴ است. حاجی‌هایی که زودتر رفته‌اند و مناسک رمی جمرات‌شان را انجام داده‌اند، برگشته‌اند. عده‌ای از حاجی‌ها هنوز توی خیابان اند. ساعت ۹ صبح می‌شود. و فاجعه کم‌کم پررنگ‌تر.
***
جرثقیل که افتاد، با وجودِ تمامِ شواهد، عمدی بودنِ حادثه را رد کردیم برای خودمان. گفتیم اتفاق است دیگر. پیش می‌آید.
خیابان‌های منا را که بستند گفتیم یک زمان‌بندیِ اشتباه بوده حتما. با وجودِ تمامِ اتفاقات قبل‌ش گفتیم عمدی نبوده.
جنازه‌ها را که پس ندادند دیگر صبرمان تمام شد. ره‌بر، با قاطعیت حرف زدند.
[ عربستان منتظر برخورد سخت و سریع ما باشد. ]
حالا ما تنها کشوری هستیم که پیکرِ زائران‌ش را پس گرفته...
***
وقاحت هم حدی دارد.
اشتباه بکنی و معذرت‌خواهی نکنی هیچ، تقصیر را بیندازی گردنِ آسیب‌دیده.
می‌گفتند ایرانی‌ها داشتند تفرقه می کردند و مسئول‌اند.
خنده‌مان گرفت!
بیش‌ترین قربانی را استان گلستان داشته و بیش‌ترشان اهل تسنن بوده‌اند...
می‌گفتند ایرانی‌ها شلوغ‌ش کردند و مسئول‌اند.
خنده‌مان گرفت!
نیروهای سعودی راه را بسته بوده‌اند...
[ حکّام سعودی یک عذرخواهیِ زبانی از دنیای اسلام نکردند! چقدر اینها وقیحند، چقدر
بی‌شرمند! آیا این کوتاهی‌ای که اینها کردند، سوءتدبیری که نشان دادند، بی‌کفایتی‌ای
که به خرج دادند -حالا بعضی می‌گویند تعمّد، ولو آن هم نباشد- نفْس این بی‌تدبیری و
بی‌کفایتی یک جرم است برای یک مجموعه‌ی دولتی و سیاسی؛ چطور نتوانستید اداره
کنید؟ ]
***
حدود ۷ هزار نفر طیِ کم‌تر از یک نیم‌روز، تشنه و مظلوم کشته شدند. جنازه‌هاشان تا چند روز زیرِ آفتاب بود. کاروان‌ها نصفه و نیمه برگشتند.
و همه ی دنیا ساکت ماند. عربی و غربی. مسلمان و مدافعِ حقوقِ بشر. همه ی دنیا ساکت ماند...
[شهدای ما، شهدای منا و شهدای مسجدالحرام برروی هم حدود ۴۷۰یا مثالً ۴۸۰نفر بودند، ولی آن‌چه از آمارها به دست می‌آید، مجموع شهدا از کشورهای مختلف، در حدود هفت هزار نفرند! این رقم خیلی رقم بالایی است. چرادرکشورهای دیگر، دولت‌ها، خانواده‌ها، ملّت‌ها عکس‌العمل نشان ندادند نسبت به این حادثه؟ این چه بلای بزرگی است که جان امّت اسلامی را فراگرفته؟ این، مصیبتِ بزرگ است. ]
***
حکمِ واجبِ خدا، حکمِ حتمی‌ست. مگر در شرایطی خاص.
حج، برای شخصِ مکلف مستطیع واجب است. نمی‌شود رهایش کرد.
جانِ زائرانِ خدا در خطر بود.
عربستانِ سعودی وقاحت را به اوج رسانده بود و بیمِ آن می‌رفت که امسال عداوت شان ظاهرتر هم بشود.
زائرانِ ایرانی امسال به حج نرفتند.
راه ناامن بود...
***
[ برای دنیای اسلام، بلا این است، مصیبت این است؛ حسّاس نبودن در مقابل یک حادثه ی
به این عظمت در خانه ی خدا که در جوار بیت الهی، کسانی با پررویی و با وقاحت تمام، یک
حادثه ی سنگینِ ننگین را از سر بگذرانند، بدون اینکه از دنیای اسلام حتّی عذرخواهی هم
بکنند.]
***
[ دنیای اسلام بایستی گریبان اینها را بگیرد، از اینها سؤال بکند؛ چرا سؤال نمیکنند؟ ]
ما سئوال داریم:
[ چطور نتوانستید اداره کنید؟
چطور نتوانستید امنیّت این جمعیّتی را که ضیوف‌الرّحمان‌اند، میهمانان خدایند و
شما این همه درآمد از این ناحیه کسب می‌کنید، و برای خودتان عنوان درست می‌کنید،حفظ کنید؟
چه تضمینی وجود دارد که در اوقات مشابه، حوادث مشابهی رخ ندهد؟ این
یک سؤال بزرگ است. ]
[ ما غمگین‌ایم از این حادثه؛ عزیزان‌مان در منا و هم‌چنین در مسجدالحرام در حال عبادت از دنیا رفتند، با لب تشنه از دنیا رفتند؛ در زیر آفتاب داغ و سوزان، ساعات آخر عمر خودشان را تحمّل کردند؛ اینها همه دردناک است؛
اینها چیزهایی است که دل‌های ما را به درد می‌آورد؛ما نمی‌توانیم اینها را فراموش کنیم. ]