از دل‌خوشی‌های دو
بسم‌الله...
سلام!
+
کرونا که اپیدمی شد، مدرسه‌ها را هم از ما گرفت. حالا فکر کنم یک هفته است سر کلاس نرفته‌ام و در به‌ترین حالت یک هفته‌ی دیگر هم تعطیل‌ایم. (امسال باید قید کمال‌گرایی‌م را بزنم در سیلابس درسی!)
بچه‌های مدرسه تعداد زیادی‌شان من را در فضاهای مجازی نمی‌شناسند. من برایشان یک هم‌درسِ ادبیات و روان‌شناسی هستم که می‌روم و می‌آیم؛ در حد یک زنگ.
دختری دارم که بسیار مودب است.
من را دی‌روز در اینستاگرام پیدا کرده و پیام داده:
- سلام خانم رحمانی جان
شب‌تون به خیر
من یکی از دانش‌آموزهاتون هستم
حسابی مراقب خودتون باشیییییید
ما یدونه خانم رحمانی بیشتر نداریماااااا
دل‌م رفت برای این همه محبت‌ش...
باید راست و حسینی بگویم که شاید از نظر خودت کار خاصی نکرده باشی ولی این همه مهربانی‌ت رفت کنج دل‌م دختر :)
روزم را بین این همه غرغرِ بدون راه‌حل از سمت اطرافیان‌م ساختی!
